موضوع: واکاوی سیر تاریخی نصّ جلیّ و خفیّ در ادوار کلامی، کلام امامیّه
نویسندگان
حسن رحیمی
دانش‌پژوه درس خارج حوزه علمیه قم، پژوهشگر کلام موسسه آموزش عالی ائمه اطهار(ع)
محمدحسین فاریاب
دانشیار گروه کلام و فلسفه دین، موسسه امام خمینی، قم.
چکیده
امامت امتداد راه نبوت است و ویژگی‌هایی از قبیل عصمت، علم لدنّی، افضلیت را که پیامبر دارا می‌باشد، امام نیز باید از آن بهره‌مند باشد و اطلاع از این اوصاف نیز برای انسان‌های عادی میسر نیست به همین جهت امامیّه تنها راه تعیین امام را نصب الهی می‌داند که باید از طریق نصّ و توسط پیامبر(ص) به مردم ابلاغ گردد. نصّ دارای دو قسم، جلّی و خفیّ بوده که امامیّه معتقد به وجود هر دو قسم برای امامت است. آنچه مورد انکار مذاهب دیگر قرار گرفته است، اولاً: عدم وجود احادیثی که دلالت بر امامت دارند. دوماً: بر فرض وجود حدیث، عدم دلالت آن بر مسئلۀ امامت است. امّا آنچه مورد غفلت واقع شده، سیر تاریخی احادیث در هر دورۀ کلامی و هر قرنی است که با حالت‌های خاصی در منابع و بین علما و محدثین رواج داشته است. توجه نداشتن به این موضوع موجب اشکالاتی همچون ابداعی بودن مسئلۀ نص توسط هشام بن حکم و امثال او شده است. به همین جهت در نوشتار حاضر با روش تحلیلي ـ توصیفی و استعانت از منابع کتابخانه‌ای ـ نرم افزاری، سیر تاریخی مسئلۀ نصّ جلیّ و خفیّ در ادوار مختلف کلامی بررسی و با تبیین حالت‌های عارض بر مسئلۀ نص در هر دورۀ کلامی، وجود نصّ جلیّ و خفیّ به اثبات رسیده است.
برای دریافت اصل مقاله وارد لینک شوید.
